Öteki İşaret Zamirleri Mi?
Kayseri’de bir akşamüstü, elimde kahvemle odamda otururken, eski defterlerime bakıyordum. Bazen eski yazdıklarımı okumak, bir zamanlar ne kadar değiştiğimi görmek bana çok şey hissettiriyor. O gün de öyle oldu. Bir sayfa, diğerini takip etti ve bir anda yıllar önce yazdığım bir notun içindeki “öteki” kelimesi dikkatimi çekti. O an bir anda zihnimde bir soru beliriverdi: Öteki işaret zamirleri mi? Bu, basit bir dil bilgisi sorusundan çok daha fazlasıydı. Hem dilde, hem de yaşamda “öteki” nedir? Başkaları ile olan ilişkimde, bir şeylere hep dışarıdan mı bakıyorum? Bu soruyu düşünüp, kendi içimde bir yolculuğa çıktım.
Bir Akşam Yemeği: Yalnızlık ve “Öteki”
Bir akşam yemeği için evdeydim. Annem mutfakta, babam da televizyon izliyordu. Bazen, aynı odada birileriyle olmak, bir şeyler izlemek, konuşmak ama yine de yalnız hissetmek bana garip bir şekilde huzur veriyordu. O gün de, kendimi yine “öteki” gibi hissettim. Ne babama, ne de anneme tam anlamıyla bağlıydım. Onların dünyası başka, benimki bambaşka. O an, içimden bir şey “Öteki” işaret zamiri gibi bir şey dedi: Seninle ilgisi yok bunların. Sen farklısın, hep öteki olacaksın. İnsanın, en yakınlarıyla bile öteki hissetmesi ne kadar acı verici olabilir? O kadar derin bir yalnızlık duygusu vardı ki, ne yapacağımı bilemedim. Yavaşça kahvemi içtim, annemin sofraya getirdiği yemekleri kabul ettim ama içimdeki boşluk gitmek bilmedi. Kendimi gerçekten “öteki” gibi hissediyordum.
Öteki Olmak: Bir His, Bir Duygu
Bir yandan, dışarıdan bakıldığında belki de herkes gibi görünen bir insandım. Kayseri’de üniversiteye gidiyor, arkadaşlarım ve sosyal çevrem vardı. Ama bu maskenin ardında, bir türlü bu dünyaya ait olamıyormuş gibi hissediyordum. İnsanların gözlerindeki “öteki”yi görmek çok zor, ama ben çoğu zaman kendimde bu hisse kapılıyordum. Bazen bir grup içinde, kendimi yalnız hissediyorum, bazen de bir şarkı çaldığında gözlerimden yaşlar süzülecek kadar duygusal oluyorum. O an ne yaşadığımı anlatamam, ama sanki “öteki” işaret zamiri hep üzerimdeydi. Hayatımda tam olarak bir yere ait olamamış gibi, bir arayış içindeydim.
Bir Gün, Bir Umut
Bir gün, bir kütüphanede eski bir kitap buldum. İçinde çok dikkatimi çeken bir satır vardı. Bir filozof demişti: “Öteki olmak, bazen en güçlü olmanın yoludur.” O an, biraz olsun rahatladım. Belki de bu “öteki” olma hali, bana bir şeyler öğretiyordu. Evet, bazen yalnız hissedebilirim, ama belki de bu, kendi yolumu bulmamın bir aşamasıdır. O günden sonra, “öteki” olmanın yalnızca bir kavram değil, bir güç kaynağı olduğunu fark ettim. Bu his, beni daha derin düşünmeye, dünyayı farklı açılardan görmeye sevk ediyordu. Bir süredir kaybolduğum, “öteki” olmanın kötü bir şey olduğu düşüncesi yerini, hayatın her yönüyle keşfe çıkmaya dönüştü.
Bir gün Kayseri sokaklarında yürürken, kalabalıkların içinde hala yalnızdım ama artık bu yalnızlık bana acı vermiyordu. Aksine, bir çeşit huzur veriyordu. Bazen insanın gerçekten yalnız kalması gerekir ki, kendi içindeki sesi duyabilsin. İçimdeki boşluğu hissetmek, beni daha gerçek kılıyordu. İşte o zaman, “öteki” işaret zamirinin ne demek olduğunu, nasıl bir güç olduğunu daha iyi anladım. Bazen, bir şeylere dışarıdan bakmak, biraz da öteki olmak gerekir ki, daha fazla hissedebilesiniz. Belki de bu duyguyu kaybetmemek, yaşamın en güzel yanıdır.
Sonuç: Kendini Bulmak
Öteki olmak, bazen yalnızca bir dil bilgisi terimi gibi gelebilir. Ama hayatımda, “öteki” olmanın ne kadar derin bir anlam taşıdığını fark ettim. Bu kelime, aslında bir his, bir duygu, bir yolculuk. Başkalarına dışarıdan bakarken, “öteki” olmak, aslında kendini daha iyi tanımak demek. O yüzden, belki de hayatımızda hep “öteki” olduğumuzu hissetsek de, bu durum aslında bizim en büyük gücümüzdür. Kendimizi bulduğumuzda, belki de aslında hep aradığımız yer, öteki olmakta gizlidir. Kendi yolculuğumuz, bu “öteki” kavramı üzerinden şekillenir.